جوراب ضد آمبولی وریساکس

جوراب ضد آمبولی وریساکس

جوراب ضد آمبولی وریساکس، دارای فشار ۱۸ میلیمتر جیوه از تشکیل شدن لخته‌ی خون در پاها جلوگیری می‌کند.

این جوراب این کار را با افزایش میزان برگرداندن خون داخل وریدی از کف پاها به بالای پا انجام می‌دهد.

جوراب ضد آمبولی برای افرادی که برای مدت‌زمان طولانی بی‌حرکت هستند بسیار مفید است،

مانند بیمارانی که در دوران بهبودی بعد از عمل جراحی به سر می‌برند یا بیمارانی که دچار یک بیماری بسیار جدی هستند.

مدت زمان لازم برای استفاده از این جوراب‌ها متغییر است.

پزشک متخصص یا جراحی که مسئول سلامتی شما می‌باشد،

شما را از زمان استفاده از این جوراب‌ها (روز و یا شب) و مدت‌ زمان استفاده از آن‌ها (مثلاً بعد از جراحی) مطلع خواهد ساخت.

جوراب‌های ضد آمبولی، مانند همه‌ی انواع جوراب‌های فشرده کننده، برای همه‌ی بیماران مناسب نیستند.

به‌طور مثال، اگر دچار بیماری سرخرگ محیطی (PAD) هستید،

این جوراب‌ها به شما توصیه نمی‌شود زیرا مانع از خون‌رسانی به پاها می‌شوند.

جوراب ضد آمبولی وریساکس، دارای بافتی متخلخل و تنفسی است

که استفاده آن را برای بیمار راحت تر کرده است و از تعرق جلوگیری می‌کند.

مواد استفاده شده در تولید این جوراب کاملا ایمن و طبی است و موجب هیچ‌گونه آلرژی و حساسیت نمی‌شود.

 

ویژگی‌های محصول:

• دارای فشار جیوه ۱۸ میلیمتر
• تولید‌شده از مواد کاملا ایمن و استاندارد
• محصول طبی
•  دارای بافت متخلخل و تنفسی
• ضد آلرژی و حساسیت

 

 

موارد منع مصرف:

• عفونتهای پوستی
• نارساییهای شریانی
• زخم های باز

 

نحوه پوشیدن

جوراب‌های ضد آمبولی اغلب در ابتدا توسط یک پرستار برای بیمار پوشیده می‌شوند.

وقتی‌که بیمار خود این جوراب‌ها را به پا می‌کند، باید به‌دقت از دستورالعمل‌های پرستار یا پزشک خود پیروی کند.

اگر به یادآوری نکته‌ای نیاز داشتید، دستورالعمل نوشته‌ شده‌ای که نحوه‌ی صحیح استفاده از جوراب را شرح می‌دهد،

معمولاً در بسته‌بندی جوراب یافت می‌شود.

جوراب باید در قسمت انگشتان پا راحت باشد، بدون آنکه هیچ چین‌وچروک یا برآمدگی ایجاد کند.

اگر پرستار یا شخصی که مراقبت بیمار است به او در پوشیدن جوراب کمک می‌کند،

بهتر است بجای آنکه در جلوی انگشتان پای فرد بیمار قرار بگیرد، در نزدیکی بالاتنه‌ی او بنشیند یا بایستد.

از این زاویه، می‌توان جوراب را راحت‌تر از پا بالا کشید.

 

چه زمانی باید از جوراب‌ های ضد آمبولی استفاده کرد؟

جوراب‌های ضد آمبولی برای استفاده‌ی بیمارانی که بی‌حرکت هستند

یا برای چند روز، بیشتر وقت خود را در حالت نشسته روی یک صندلی یا دراز کشیده به سر می‌برند

(در اصطلاح پزشکی به آن‌ها بیماران غیر سرپایی می‌گویند)، طراحی‌شده‌اند.

پزشک متخصص یا جراحی که مسئول سلامتی شما می‌باشد،

شما را از زمان استفاده از این جوراب‌ها (روز و یا شب) و مدت‌ زمان استفاده از آن‌ها (مثلاً بعد از جراحی) مطلع خواهد ساخت.

هدف از پوشیدن جوراب‌ ضد آمبولی، کمک به جلوگیری از جمع شدن خون در پاها و کاهش خطر تشکیل لخته خون در رگ‌های پا می‌باشد.

تشکیل لخته‌های خونی در رگ‌ها را نیز ترومبیوز سیاهرگی،DVT یا ترومبوآمبولی می‌گویند.

خطر ابتلا به این عارضه در طی مدت بستری شدن در بیمارستان،

به طور مثال بعد از یک جراحی طولانی (بیشتر از یک ساعت)، یا در مواردی از جراحی لگن یا پا افزایش خواهد یافت.

لخته‌های خونی می‌توانند بسیار خطرناک باشند.

اگر در داخل رگ رها شوند، می‌توانند به قلب و ریه‌ها برسند که در آنجا ممکن است

باقی بمانند و منجر به بروز یک آمبولی ریوی (PE) شوند که می‌توانند باعث ایجاد آسیبی جدی یا حتی در مواردی بسیار شدید منجر به مرگ شوند.

شما می‌توانید انواع جوراب‌‌های طبی را در سایت یکتامد با بررسی تخصصی مطالعه و خریداری کنید.

هدف از پوشیدن جوراب‌ های ضد آمبولی چیست؟

جوراب‌های ضد آمبولی یا TED، به‌عنوان راه‌حلی پیشگیرانه برای بیمارانی که در بستری به سر می‌برند مورداستفاده قرار می‌گیرند.

این جوراب‌های ضد آمبولی، همان‌طور که از نامشان پیداست برای پیشگیری از ترمبیوز عروقی (VTE) طراحی‌شده‌اند.

شایع‌ترین نوع از این بیماری و عارضه‌ی خطرناک و شاید مرگبار، ایجاد یک لخته‌ی خون در یکی از رگ‌های عمیق‌تر می‌باشد

که از آن به‌ عنوان ترومبوز سیاهرگی عمقی یا DVT یاد می‌شود.

در بسیاری از موارد، جوراب‌های آنتی آمبولی، فشار تدریجی کافی را برای افرادی که در بیشتر ساعات روز سرپا می‌ایستند،

راه می‌روند یا می‌نشینند، فراهم نمی‌کند.

برای این دسته از افراد، جوراب‌های فشرده کننده‌ی دیگری که دارای سطوح فشردگی ۲۰ تا ۳۰ میلی‌متر جیوه یا حتی بالاتر هستند

ممکن است برای درمان نوع و شدت مشکلی که روی جریان خون در پاها تأثیر منفی می‌گذارد، نیاز باشد.

 

ترومبوز ورید عمیق و آمبولی ریوی 

ترومبوز ورید عمقی (DVT) به معنای وجود یک لخته خون در رگ‌های عمیق پا است.

رگ ممکن است توسط لخته به طور کامل یا جزئی مسدود شود. DVT

باعث ایجاد درد و تورم در ساق پا و مچ پا می‌شود اما ممکن است هیچ علایمی ایجاد نکند.

ترومبوز ممکن است در شرایط مختلف پزشکی مانند بیماری قلبی یا بعد از عمل ایجاد شود.

هنگامی که دیواره ورید آسیب دیده و جریان وریدی کند است،

پلاکت‌ها در محل آسیب‌دیده جمع می‌شوند و به هم می‌چسبند تا لخته خون (ترومبوز) تشکیل شود.

بنابراین ممکن است ترومبوز به خصوص در رگ‌های واریسی و در نتیجه ترومبوفلبیت ایجاد شود.

در بدترین حالت، ترومبوز باعث آمبولی ریوی می‌شود.

آمبولی ریوی هنگامی ایجاد می‌شود که تکه‌ای از لخته جدا شده و توسط خون به سمت ریه‌ها حرکت می‌کند

و در نتیجه برخی رگ‌های خونی را مسدود می‌کند.

آمبولی ریوی در صورت انسداد رگ‌های خونی در ریه‌ها، تهدید کننده زندگی است.